Na dertien jaar te hebben gezwegen, heeft Britney Spears nu haar eigen verhaal in haar eigen woorden opgeschreven in haar boek The Woman In Me. Het is een ongelofelijk maar geloofwaardig verhaal.
The Woman In Me
Als TikTok in 1998 had bestaan, dan had je mijn tienjarige ik waarschijnlijk voorbij zien komen terwijl ik danspasjes uitvoerde op Baby One More Time van Britney Spears. Dit was de eerste single die ze uitbracht en groeide uit tot een wereldwijde nummer één hit. Het getik van haar pen op haar schoolschrift, het gering van de schoolbel, haar grote ogen, het rebelse schooluniform en de houten aula. Alle elementen uit de clip kan ik dromen, ik was instant fan.
Nu zijn we 25 jaar verder en is er veel gebeurd. In mijn leven, in jouw leven, en ongeveer vijf keer zo veel in het leven van Britney Spears. Dat gok ik zo – het zou ook zeven keer zoveel kunnen zijn – na het lezen van haar boek The Woman In Me. Een boek dat ze heeft geschreven tijdens haar eerste vakantie na het eindigen van de curatele. De curatele die dertien jaar lang werd aangevoerd en uitgevoerd door haar vader. Een vader die er niet anders van af komt dan de tiran in haar leven. Hij is de belichaming van het woord toxic, toevallig de titel van een van Brit’s succesvolste hits.
De eerste hoofdstukken van het boek gaan over Britney’s kindjaren. De korte zinnen vallen op, evenals de sneltreinvaart en de oppervlakkigheid. Toch blijkt dan al dat haar versie over haar doorbraak anders is dan de versie die ik altijd in de media las.
Pas op de 51ste bladzijde plak ik een post-it. Ze beschrijft hoe ze enerzijds moest voldoen aan de verwachtingen van een maagdelijke tiener uit het Zuiden van Amerika (terwijl ze toen al lang geen maagd meer was). Anderzijds moest ze er sterk, vrouwelijk en sexy uitzien en sensuele poses uitvoeren. “Ze zeiden dat ik me te sexy kleedde en kinderen het slechte voorbeeld gaf. (…) Ondertussen vielen me tussen het publiek steeds meer ouderen mannen op, en soms kreeg ik het heel benauwd als ik ze naar me zag gluren alsof ik voor hen een soort Lolita-fantasie was, vooral omdat niemand mij leek te kunnen zien als sexy én kundig, of getalenteerd én hot.”
Het was haar eerste aanraking met een tegenreactie die jaren zou aanhouden. En die steeds verder escaleert en schrijnender wordt, mede mogelijk gemaakt door haar vader. Het maakt het lezen van Brit’s verhaal wrang. Omdat ik naar haar opkeek als een icoon en zelfs na het lezen van dit boek niet begrijp hoe al haar optredens, haar nummer één hits, haar albums en haar tournees niet goed genoeg waren voor haar familie. Omdat ik, nu ik zelf moeder ben, begrijp hoe kwetsbaar je bent na een bevalling – laat staan als je zoals Britney een postnatale depressie hebt en geen hulp krijgt. Omdat ik weet welke functie je als ouder hebt, namelijk die van beschermer en Britney op geen enkel moment is beschermd door haar ouders.
Op het internet lees je vooral de sappige gebeurtenissen uit het boek: dat ze zwanger was van Justin Timberlake en een (ongewenste) abortus heeft ondergaan, dat ze zich voelt verraden door haar zusje Jaimie Lynn, dat ze is opgenomen in een afkickkliniek, dat ze alleen haar kinderen mocht zien in ruil voor optredens. Maar dat zijn ijkpunten, de mentale mishandeling – in stand gehouden door haar hele familie –sluimert overal continu doorheen, uiteindelijk plak ik 34 post-its.
Als je een samenvatting van dit boek verwacht, dan kan ik alleen maar zeggen: als je een mens als gestoord behandelt, dan wordt diegene uiteindelijk ook gestoord. En met dat in het achterhoofd zijn de dansjes op haar Instagram zo gek nog niet.
The Woman In Me, Britney Spears. €22,99 via Kosmos Uitgevers.
