Stel je bent het type pappenheimer dat graag naar het genre van reality tv kijkt… En dan niet naar de zoete Boer Zoekt Vrouw-categorie maar naar het vuige soort waarin laagcultuur overheerst. Selling Sunset, Echte Meisjes in de Jungle. Of de meest platte: Ex On The Beach: Double Dutch. Wanneer ben je daar te oud voor?
Ex on the Beach: Double Dutch
“Mijn naam is Lise, ik ben 35 jaar en ik kijk naar Ex On The Beach, de Nederlandse editie.” Het zou zomaar mijn introductie bij een hulpgroep voor voyeurisme kunnen zijn. Toch ✨is het wat het is✨. De eerste aflevering van alweer het tiende seizoen staat sinds 7 april online en welzeker dat ik die heb gezien. Ik ben 35 jaar en zou de tijd die ik naar dit programma kijk beter kunnen besteden aan de volle wasmanden of het onkruid in de voortuin.
Zon, zee, seks en sambuca
Zeker als je je bedenkt dat het recept van dit programma al sinds 2016 onveranderd is: acht vrijgezellen spoelen aan (ja écht, letterlijk) op een tropische bestemming en verblijven in een luxe accommodatie met een beperkt aantal slaapkamers. Er zijn altijd meer logés dan bedden, het zwembad is steevast gevuld met opblaasdieren en de glazen zijn tot de nok gevuld met felgekleurde mixdrankjes. Om kort te gaan: zon, zee, seks en sambuca. Wat leidt tot “genadeloze katers” en zeer weinig principes op het gebied van, nou ja, alles. Essentieel onderdeel van het programma: de tablet of terror – een iPad in een vuurrood hoesje – die de komst van de exen met loeiende ringtone aankondigt. Waarom blijf ik dit kijken?
Eigenlijk hoor ik Ex on the Beach: Double Dutch niet meer te kijken. Ik ben tien jaar ouder dan de gemiddelde kandidaat, twintig jaar ouder in gedrag, de beelden zijn te flitsend en de muziek staat te hard. Kortom: het is gemaakt voor mensen die ontbijten met Monster Energy en een frikadellenbroodje vlak voor hun Aardrijkskunde-proefwerk. Toch blijf ik kijken, waarom nou toch? Laat ik een poging doen om dit te ontrafelen: wat blijft mij trekken aan gestoorde televisie? Want je moet weten: een programma als Ex On The Beach: Double Dutch is gestóórd.
Darwin’s evolutietheorie
De deelnemers kennen geen enkele vorm remming, gêne of preutsheid. Ze schamen zich niet voor hun uiterlijk – of ze nu tieten (EOTB-jargon voor borsten) hebben of niet. Brak of fit, ze lopen continu in badkleding door het beeld. Dat vind ik knap, want ze lijken juist allemaal heel druk met hun uiterlijk. Opgepompte spierbundels en opgespoten lippen zijn eerder regel dan uitzondering. Maar dan leert een van de kandidaten, Michelle (cup A, geen ingrepen) ons wijs: “Een eicel zwemt nooit achter een spermacel aan. Je moet gewoon staan, mooi wezen en dan komen ze vanzelf op je af.” Zó simpel en bovendien feitelijk onderbouwd.
Lustig leven
Zowel de meiden als jongens als transgenders – EOTB is inclusief! – voelen zich als een opblaasflamingo in een winderig zwembad vol chloor, sigaretten en restjes sperma. Ze zijn niet verlegen naar hun (potentiële) minnaars, schuwen hun rivalen niet en zijn al helemaal niet bang voor de camera. Ook handig: ze koesteren vaak nog een wrok tegen hun ex, wat zorgt voor vuurwerk en verdriet. Het gemak waarmee deze mensen zich op het podium van een lustig leven voortbewegen, de ruimte die ze zich toe-eigenen..? Ik als millennial die is opgegroeid met angst, stress en onrust ben zwaar onder de indruk. Mijn ex uit 2004 heeft nog altijd grip op me.
Sneller dan neon-licht
Dan het tempo, het tempo! Dat gaat op alle vlakken hard. De flitsende edits van de montage en de EDM-beats maken dat mijn brein knettert. Ook de snelheid van cosmetische veranderingen zijn fascinerend. De vaart waarmee kandidaten aan zichzelf laten sleutelen is sneller dan de ontwikkeling van bevruchte eicel tot foetus. Neem bijvoorbeeld deelnemer Megan. Zij deed in 2018 mee aan Temptation Island – nog zo’n vulgair programma dat ik keek toen ik daar strikt genomen al te oud voor was. Toen: een onschuldig, braaf en onzeker meisje met lekkere spekwangen en naturel haar. Nu: fillers in lippen, jukbeenderen en borsten en haar geverfd in OnlyFans-blond. Kwam ze destijds vooral in opspraak door haar onverstaanbare binnensmondse Oostende-dialect, nu praat men vooral over haar escapades op OnlyFans en haar belastingontduiking – iets waar ze zelf zonder schroom over praat.
Eén grote stamboom
Nog iets dat blijft fascineren: zowel de kandidaten als de exen die aanspoelen kennen elkaar allemaal van een zoen hier, een vinger daar of een ketsertje in Cherso – toch wel het real life OnlyFans, weet ik nu. De radertjes en stambomen zijn onnavolgbaar – ‘huh, heeft die het ook met die gedaan?!’ hoor ik mezelf meerdere keren roepen. Het feit dat deze mensen elkaar zijdelings kennen van grote prop partijen in Lloret en Cherso zorgt voor wederzijdse instemming op instapniveau. Dat brengt sensatie, want de flirts en flings volgen elkaar in hoog tempo op. Gaat Luca tijdens de eerste avond met Shirley naar bed? Dan is het he-le-maal-nee-echt-niet raar als hij de dag erna met Megan de lakens deelt. Kom op zeg!
Het leukste van alles is dat ik na afloop van een aflevering kan zeggen: jeetje, wat een idiote mensen hè. Wat maakt dat ik volgende week – na weer een sobere, brave werkweek vol angst – gewoon weer kijk.
