Tijdens lockdowns kunnen we twee dingen doen: wegkwijnen bij alles wat er niet mogelijk, zoals het idyllische leven van Emily in Paris. Óf kijken naar wat er wel mogelijk is en Jessica in Madrid als voorbeeld nemen.
Jessica in Madrid
Wie even aan de misère van deze ‘harde lockdown’ wilt ontsnappen, kan sinds vandaag terugvallen op Emily in Paris. Ze, de fleurige Emily, is er namelijk weer, dartelend in een picture perfect Parijs. Om je geheugen even op te frissen: terwijl wij vorig jaar oktober afstevenden op een nieuwe lockdown en ons druk maakten om droevige thema’s als klimaatverandering, de woningmarkt en economische onrust, was daar het eerste seizoen van Emily in Paris op Netflix. Over een opgewekte millennial zonder zorgen en met een oneindig budget. Emily verhuisde van ergens in Amerika naar Parijs, om haar droomcarrière als marketingexpert bij een heel hip en modieus reclamebureau waar te maken. Strompelden wij van bed naar bank, dan flaneerde Emily over de Franse kasseien alsof iedere avenue een catwalk was. Het bleek alles wat we nodig hadden: een vlucht naar een levend pinterestbord. Met zonnig Parijs als décor en outfits die linea recta uit een magazine komen. Maar dat is fictie, onwerkelijk en onmogelijk. En juist tijdens lockdowns worden we op de proef gesteld: wat is er wél mogelijk? Vergeet daarom Emily in Paris, ik presenteer u: Jessica in Madrid.
Adiós Uutje en hala Madrid!
Ik heb het hier niet over een gespeeld personage, maar over mijn levensechte ex-collega Jessica, waarmee ik samen op de online redactie van een groot vrouwenweekblad werkte. Ze verhuisde dit jaar maart met haar vriend van Utrecht naar Madrid. Hij kon Spanje-correspondent van een grote krant worden, zij kon haar werk als journalist bij een groot Nederlands nieuwsprogramma op afstand blijven doen. Sindsdien geniet ik via Instagram mee van haar Spaanse avonturen. Er komen veel jarras bier, tapas en vinos tintos voorbij. Het décor: de zonnige straten van Madrid, de straten van Granada of Córdoba, het ligt maar net aan de plannen van Jessica. Voor mij is ze een inspirerend voorbeeld van iemand die gewoon dingen doet, zonder daar al te veel over te piekeren. In die zin lijkt Jessica op Emily: beiden zijn opgewekt, positief en ondernemend.
Jessica en haar vriend zijn in maart van dit jaar naar Madrid verhuisd.
Als redacteur had ik altijd erg veel aan Jessica, in mijn ogen is ze een journalist pur sang: geïnteresseerd, onderzoekend en oprecht. Handige eigenschappen voor iemand die je stukken nakijkt. Nog iets waar ik Jessica om bewonder – en waarin ze in niets op Emily lijkt: Jessica heeft een grote portie Hollandse nuchterheid tot haar beschikking. Dat blijkt maar weer eens als ik haar bel om te vragen hoe het met haar gaat, een tijdje geleden alweer.
“Eigelijk is er helemaal niet zo veel veranderd. Eerst werkte ik altijd op kantoor, maar toen kwam corona en moesten we thuiswerken. Daardoor zag ik in dat ik niet per se fysiek aanwezig hoefde te zijn op de redactie in Hilversum. Dat bleek een groot voordeel: ik kon mijn werk meenemen naar Spanje. In de eerste maanden heeft me dat hier goed op weg geholpen. Dankzij het werk en de bijbehorende videocalls voelde mijn nieuwe leven in Madrid heel vertrouwd, ook al was ik in een vreemde omgeving.”
En nu, is de siësta al onderdeel van je werkdag?
“Dat niet, haha, ik vergader nog steeds drie keer per dag met mijn collega’s in Nederland, dus ik kan moeilijk zeggen: jongens, mij niet bellen tussen 14:00 en 16:00 uur. Wel ben ik een dag minder gaan werken. Ik werk nu drie dagen van tien uur, in plaats van vier, omdat ik hier makkelijk kan rondkomen en mezelf de tijd wilde geven om Spaans te leren. Verder ligt alles open, want het drukke leven met verjaardagen en werkborrels dat ik had in Nederland, is weggevallen.”
Heb je je dan nooit alleen gevoeld?
“We zijn hier natuurlijk naar toe verhuisd voor het werk van mijn vriend. Als ik mijn werk niet had gehad, had ik me misschien wat verloren gevoeld. Nu was mijn werk de enige stabiele factor die ik nog had. Verder ben je zoekende in een nieuw land – een land dat je redelijk kent maar toch ook weer niet – met een taal die je moet oppakken en je eigen moet maken. Dat maakte dat ik niet in een leeg gat viel en helemaal niets meer (te doen) had. Bovendien had het me lastig geleken om hier werk te vinden. De werkloosheid in Spanje is hoog, dus je kan hier niet zomaar ergens binnen stappen voor werk. Ik vermoed dat onze relatie flink op de proef was gesteld als ik hier zonder werk had gezeten.”
Jessica in Parque del Buen Retiro, Madrid.
En hoe zit het dan met sociale contacten?
“Het is een gek moment in je leven om opnieuw te moeten beginnen en vrienden te moeten maken. Weet je, je hebt altijd in je leven van die standaard momenten gehad: je gaat naar de middelbare school, je gaat studeren, je wordt lid van een sportclub. Nu heeft iedereen al vrienden en is niemand op zoek naar nieuwe vriendschappen. Daardoor beland je het makkelijkst in een netwerk van andere expats. Zo heb ik een aantal andere Nederlanders leren kennen tijdens Koningsdag. Grappig genoeg was dat bij een Belgisch café, om de hoek bij Plaza Mayor. Stukje bij beetje begin ik ook steeds meer Spanjaarden te leren kennen. Laatst stond ik ineens in de club nummers uit te wisselen – niet om iemand te versieren, maar om vrienden te worden. Het vergt wat creativiteit, maar dan heb je ook wat.’
Ben je nu gelukkiger?
“Ben ik nu gelukkiger? Oeh, ik voel me op dit moment wel heel gelukkig ja. Maar ik vind het moeilijk om gelukkiger te zeggen, want in Utrecht was ik ook heel gelukkig. Ik heb niet het gevoel dat ik op het gebied van geluk op zoek was naar meer. Ik ben nu gewoon heel erg blij en dankbaar dat we dit kunnen doen.”
Had je, met de kennis van nu, deze stap eerder willen wagen?
“Oh nee hoor. Deze timing is perfect, we hebben geen kinderen, geen koophuis, door de coronacrisis was een nieuwe omgeving erg welkom en we kunnen allebei, zo blijkt, op afstand werken.”
Wat zou je tegen de fantastische lezers van pretparque willen zeggen?
“Veel mensen vinden het heel tof wat ik doe, maar ik zou graag willen zeggen: Ja, het is een big deal want je verhuist naar het buitenland. Maar als je de kans hebt met je werk, dan doe het gewoon. Het is ook weer niet zo wereldschokkend. Als we het niets vinden, dan gaan we over twee maanden weer terug naar huis. Als je de kans hebt en je droomt ervan, gewoon doen.”
Zo, dan kan ik nu met genoeg relativeringsvermogen beginnen aan het tweede seizoen van Emily in Paris – vanaf vandaag op Netflix.
